#metoo

#metoo.. hij raakt me in zoveel opzichten. Of ik wil of niet, ik moet er iets van vinden want datgene wat ik jarenlang heb weggestopt en probeerde te vergeten spoot enkele jaren geleden als een dikke steenpuist open. Ik probeer langzaam de wond met etter in mijn lijf en mijn geest te accepteren en te behandelen zo goed en kwaad als het gaat, … maar sommige wonden helen nooit…. en soms. soms worden ze door anderen continu opengebroken, hoe goed je de wond ook probeert te laten genezen.

Vijf a zes jaar zat ie aan me. Soms wat vaker soms wat minder vaak veel weet ik niet meer. Veel herinneringen zijn verdwenen. Ik wilde ze niet herinneren. Toen ik eindelijk begon te praten wist ik nauwelijks nog iets en in de tijd dat ik de wond openreed om alle etter eruit te laten verdwijnen kwam er steeds meer boven. In het begin was alles verdoofd en voelde ik niets en wist ik niets. Hoe meer etter verdween, hoe dieper de wond bleek te zijn en langzaam kwamen met de fysieke pijn van een burn out ook de moeilijke herinneringen naar boven. Hoewel formeel beter sinds 2012 voel ik nog elke dag de gevolgen van mijn burn out… een burn out die was ontstaan door 25 jaar lang weg te lopen voor emoties waar ik geen raad mee wist. Emoties waar ik soms nog steeds geen raad mee weet, maar waar ik wel steeds beter mee om kan gaan… in mijn tempo en in mijn tijd.

En dan is er ineens #metoo…

Mijn reacties in chronologische volgorde:

1e: Yes wat goed dat dit bespreekbaar gemaakt wordt.
2e: Oh, sommige mensen voelen zich al misbruikt als ze worden nagefloten.
3e: Logisch dat sommige mensen zich irriteren aan reactie 2
4e: Oh gelukkig sommige mensen zeggen als je verschil niet weet tussen flirten of misbruik, dat je dan vermoedelijk valt in de categorie misbruik.
5e : Verbazing op facebook over sommige reacties. Van misbruik is niet waar tot de ergste openbaringen van misbruik.
1 t/m 5, overal tussendoor sluimert.. moet ik hier nu ook iets mee….
6e: Ik schrijf een reactie op een reactie, ja, #metoo, maar ik weet helemaal niet of ik dit wel wil delen. Ik ben mijn wond aan het genezen, ik wil verder, niet blijven hangen in het verleden… ik wil gewoon vergeten
7e: Ik denk nog dieper na over mijn eigen misbruik. Slapeloze nachten over emoties die ik niet kan gebruiken ivm bijna tentamens van mijn studie.
8e: Het lijkt ondertussen wel of de wereld bestaat uit twee soorten mensen, misbruiker of misbruikte. Overal waar ik iets van media tegenkom lees ik wel iets mbt misbruik. Het is zelfs zo erg, dat ik begin met puzzelen in de metro, omdat ik het nieuws niet wil lezen. Al deze confrontaties in alle media raken mij. Het zorgt ervoor dat ik steeds geconfronteerd wordt met iets waar ik niet mee geconfronteerd wil worden. En hoe open ik er ook over wil worden deze overload aan confrontaties zorgt ervoor dat ik weer helemaal dichtklap. Ik voel me een beetje verdoofd alsof ik vol zit met watten.

Ik voel zoveel en zoveel meningen en emoties. Ik irriteer me aan de mensen die er voor uitkomen. Deels om hun lef, deels om hun overdreven reacties, om hun strijd die ik deel en niet deel, om hun slachtofferrol om de herkenbaarheid. Ik irriteer me aan de niet misbruikten… ze negeren soms nu al, lezen eroverheen alsof het niets is, hebben meningen, het zijn onwaarheden, het zelf uitlokken,  over overdrijven en zitten ook zelf in de slachtofferrol, namelijk dat dat tikje op de billen onschuldig is en nu ineens niet meer mag. Op dat moment zit ik ineens weer op een niet eens zo lang geleden kerstborrel waar een dronken collega met een stijve lul tegen mijn knie aan stond te rijden. Gelukkig “gered” door dames die ogenschijnlijk dit gedrag wel leuk vonden of er misschien niets van durfden te zeggen en een gewilliger slachtoffer waren dan ik. Maar toch is niet alles misbruik, ik hou ook van grapjes over seks en heb graag het hoogste woord daarover…. of voelen mijn collega’s zich door mijn grapjes ook misbruikt?

Er is ook woede!!! Misbruik is een groot probleem in onze  maatschappij, de katholieke kerk voorop met haar oh zo brave priesters (of hoe ze ook mogen heten, ik weet niet wie bij welke kerk hoort, maar ik geloof dat dit in elke gebedshuis voorkomt!). God vergeeft uw zonden als u biecht, dus biecht vooral dat u aan kleine meisjes en jongetjes zit, god vergeeft u alles. Behalve dan de meisjes als ze niet als maagd het huwelijk in gaan… wat nooit kan omdat de vieze oude kerels ze die ontnomen heeft. De kromme idioterie van macht.

Ik ben ook verdrietig… verdrietig om mezelf, verdrietig om vriendinnen die nog vele malen op ergere wijze misbruikt zijn dan ik, verdrietig om de maatschappij waar dit zoveel voorkomt…. verdrietig omdat ik nog steeds niet weet wat ik aan moet met #metoo.

Ik zou willen dat ik ervoor kon strijden…. gastlessen geven om mensen voor te lichten om dingen bespreekbaar te maken, net zoals ik dat deed voor mijn overleden vader.. naar dit verdriet is anders. Dit verdriet zit diep het heeft mijn eigenwaarde gevormd… om liever gezegd gebrek aan eigenwaarde en die vind ik niet terug als ik voor een groep mensen vertel wat mij is overkomen. Bovendien, ik weet veel niet, wat valt er te vertellen. Bij mijn vader moest ik verdriet verwerken en een gemis…. hier hoef ik geen gemis te verwerken en ook geen verdriet. Wat er is is schaamte… gebrek aan eigenwaarde, een ongelofelijk controledrang, een introvertheid die mensen niet van mij kennen omdat hij gemaskeerd wordt door een extravertheid waar mensen niet doorheen willen en durven kijken, op die mensen na die het gedrag herkennen.

Ik zou zo graag willen dat er meer balans komt, een innerlijke rust dat ik niet continu controle hoef te hebben over situaties omdat niet alle situaties slecht zijn. Een rust waar ik hard naar op weg was tot deze overhoop gegooid werd door #metoo. De vraag die nu in mij naar boven komt is was de innerlijke rust dan wel zo echt… of moet je weer een verborgen bodem verwijderen en heeft #metoo deze tevoorschijn getoverd. Misschien is dat wel datgene dat #metoo zo in mij raakt. Want hoewel ik over die ene persoon die dat langdurig heeft gedaan inmiddels wel kan praten zijn er nog talloze andere voorbeelden geweest in mijn leven die een deel van de maatschappij maar normaal vond….

Die man in de bus die uitgebreid over mijn tietjes begon te praten door de hele bus… mijn vrienden lagen in een deuk en ik geneerde me dood.. of die man die op het stationsplein zich naast me begon af te trekken… Een baas die de secretaresse stalkte en in mijn bijzijn riep dat alle vrouwen zich omhoog wippen om carrière te maken, of die man die vanuit zijn auto vroeg of ik hem niet wilde plezieren…. of die jongen op die brommer die me achtervolgde en hetzelfde vroeg… of die baas bij een weekendbaantje die dacht dat ik het wel lekker vond als hij tegen me aan reed, of die talloze rukkers die erop kikken dat te doen voor de blikken van anderen want schijnbaar is het voor een deel van de mannen heel normaal om als je pik roept daar iets mee te doen. En dan toch nog maar even teruglezen naar de kerstborrel van een paar jaar geleden… En dit zijn helaas alleen maar voorbeelden uit mijn eigen leven. Een leven waarin ik het geluk heb dat ik goede bedpartner(s) heb (gehad) waardoor ik ook kan genieten van sex, een portie gezond verstand waardoor ik weet wat wel en wat niet normaal is maar helaas velen onder ons kennen dat niet. We vinden het allemaal heel normaal dat westerse mannen naar Thailand gaan om daar een meisje rijk en gelukkig te maken… We vinden het heel normaal dat de hoertjes achter de ramen zichzelf verkopen, ook al weten we dat er in de sexindustrie veel misbruik onder de vrouwen is (en ja, sommige vrouwen doen het uit vrije wil en daar is niets mis mee!). We kijken op internet het liefst naar zo jong mogelijke meisjes want dat is spannend en we vinden het allemaal normaal en vele van ons gaan nog steeds in grote getale naar de kerk ondanks dat we weten dat deze een misbruikbolwerk is.

#metoo, fijn dat je er bent om de wereld wakker te schudden, en fijn dat ik door dit schrijven iets minder watten in mijn hoofd heb mbt #metoo.

Heel worden…

Vanuit wie ik ben zit ik altijd in de race modes…. altijd leven op het randje van energie… mijn agenda is zo vol als mogelijk, ruimte voor wijzigingen is er nauwelijks. Dit is altijd zo geweest. Hoe harder ik rende, hoe minder ik hoefde te voelen. En als mijn energie op was, dan at ik wat voor de brandstof.

Dat ging op zich jaren goed. Als je maar genoeg eet als brandstof, houdt je lijf het lang vol. Echt aankomen deed ik niet, steeds wel een beetje, maar alles was op zich onder controle. Het meest wat ik at, sportte ik er ook weer af. Grote voordelen, want als ik sportte of at hoefde ik niet te voelen… en voor dat voelen was ik een beetje bang…Niet alleen mentaal voelen, maar ook fysiek weigerde ik naar mijn lijf te luisteren.

Hoewel ik over genoeg gezond verstand beschik, kon ik het niet op mezelf toepassen. Ik moest rennen of eten, iets anders was er niet. Je zou denken dat ik na een zware burnout geleerd zou hebben van mijn fouten… maar toch ga ik maar door.

Middenin mijn burnout schreef ik veel en wat was het fijn om mijn gedachten te ordenen…het hielp me door aan vreemden op afstand mijn gevoelens te uiten en te ordenen. Ik ging ook in therapie, ik had het nodig, ik voelde me er super bij en kreeg mijn leven weer op de rit.

Het leven lachte me weer toe, ik probeerde op mijn grenzen te letten, ik probeerde wat kilo’s kwijt te raken en wilde mezelf weer ontwikkelen… en dus ging ik naar school. Het eerste jaar ging super. Het was loodzwaar, maar met slechts één herkansing wel mooi mijn propedeuse binnen één jaar gehaald. Daarnaast ging mijn relatie beter dan ooit, bloeide de tuin en stonden mijn beestjes er altijd goed bij (die laatste drie nog steeds hoor!)

Zomervakantie van school… die tijd zou ik moeten gebruiken om de rust te pakken voor het nieuwe schooljaar, ik weet dat de eerste periode loodzwaar wordt en dat het stof is die ik moeilijk vind… ik merk dat ik weer weg begin te lopen….

Ik heb de behoefde om te gaan schrijven, ik heb deze blog ooit voor mezelf gemaakt, omdat ik weet dat het goed voor me is, maar ik heb me na het openen er niet toe kunnen zetten om te gaan schrijven. Altijd was er wel weer een ander excuus… een andere reden om niet naar mezelf te hoeven kijken.

In de zomervakantie van school heb ik wat grote klussen staan. Nieuwe hooiopslag bouwen, schilderen thuis en ook diverse vrienden moeten geholpen worden met verhuizen en klussen…. school begint weer en de stof is nog moeilijker dan dat ik had verwacht…. Vanaf de eerste les lijkt het alsof ik een cursus Russisch voor gevorderden volg terwijl ik de beginnerscursus heb overgeslagen. Fysiek moe van het klussen, retedruk op mijn werk, niets snappen van school, en geen puf om ergens mijn schouders onder te zetten…

Ik merk aan alles dat ik terug aan het vallen ben, maar  ik wil niet terugvallen, ik heb toch therapie gehad? Ik weet toch beter hoe ik nu met mezelf om moet gaan? Het komt wel goed, gewoon een dagje rust nemen… maar door de dagen rust, loop ik steeds verder achter met school. Daar probeer ik voor weg te lopen door leuke dingen te doen met mijn partner… heel leuk… alleen komen er steeds toevallig dingen naar voren die me triggeren, triggeren om kritisch naar mezelf te kijken, maar ook triggeren om in oude valkuilen te stappen….  het laatste is het makkelijkst en dus ga ik maar door…

Mijn lijf is slimmer dan ik, mijn lijf wordt verkouden en wil hier niet meer aan meewerken… 10 weken lang verzet ik me tegen mijn lijf.

Dan is het woensdagochtend en sta ik in de file op weg naar mijn werk. Ik kan mijn ogen nauwelijks open houden, ik hoest aan één stuk door. Ik ben vroeg voor mijn doen, maar het is zo druk op mijn werk! Ik heb voor 40uur werk, terwijl ik er ivm mijn studie maar 24 werk. Alles gaat mis, ik heb mijn werk door de drukte niet onder controle. Daarnaast mijn eerste tentamen in ieder geval niet gehaald, die andere misschien wel, misschien niet. Thuis kom ik nergens aan toe vanwege de vermoeidheid. Niet zo gek, lange dagen op het werk en thuis zo moe van de verkoudheid dat ik nergens puf voor heb en niets opneem. In de file kijk ik naar mezelf…. het lijkt alsof ik buiten mezelf treed en me zie zitten… wallen tot mijn knieën, nauwelijks lucht in mijn longen.. het enige wat ik eigenlijk wil is huilen, maar dat mag niet van mezelf,  ik ben tenslotte “superwoman”….

Als ik na de file op het werk aankom lacht iedereen mijn knelpunten over het werk weg. We hebben allemaal wel is een project dat niet loopt, komt vanzelf wel weer goed. Ik vraag aan mezelf, wie maakt nou zich nou het meest druk over de problemen, jij of je baas? Het blijkt te zijn dat ik dat doe… als verder niemand het interessant vind hoe mijn werk loopt en ik ga er aan onderdoor, waarom ga ik dan zo door. Ik heb geen grip op mijn werk, omdat ik een grip op mezelf heb. Ik werk me een slag in de rondte, maar er komt niets uit mijn handen…. en dan gebeurt het.

Ik vraag om hulp !!!

De maatschappelijk werkster van het werk  heeft morgenochtend tijd om me te ontvangen, ik ben blij, maar het is nu ook echt even crisis in mijn hoofd en dus bel ik mijn partner. We zitten 45 minuten aan de telefoon en eindelijk komt alles eruit. Mijn angst om te falen op school, mijn angst om mijn werk niet goed te doen, mijn overoveroververmoeidheid, mijn gebrek aan eigenwaarde en hoe een aantal dingen getriggerd werden de afgelopen periode die oud en onverwerkt zeer ophaalden. Mijn partner is mijn held, nog nooit in mijn leven heb ik me zo fijn en veilig gevoeld bij iemand. Hoe ik ook ben, hij steunt me onvoorwaardelijk en loodst me door elke crisis heen, zo ook nu.

De volgende dag zit ik bij de maatschappelijk werkster. Ze is trots op me. Ze heeft me in mijn burnout gedeeltelijk begeleid en weet precies waar alles vandaan komt. Ze zegt dat ze het zo mooi vind hoe ik kritisch naar mezelf kijk, net zolang tot ik de bodem zie. Ik moet lachen en zeg dat ik het gevoel heb dat er allemaal dubbele bodems zijn en ik niet weet hoeveel er nog onder zitten. Elke keer denk ik dat ik het dieptepunt bereikt heb, maar er blijkt altijd weer een laagje onder te zitten. Ze lacht mee en zegt dat dat ook mag, dat heet genezen.

Ineens moet ik denken aan een onderdeel van de groepstherapie. We kregen een taart en moesten die verdelen in delen van ons zelf. Daarnaast moesten we aangeven of één van die delen buiten de taart lag en hoever dat dan was. Dit was om aan te geven dat iedereen verschillende kanten had, maar dat die wel met elkaar verbonden waren en dat je daarmee kon schakelen. Ik keek destijds naar en zij dat elk stukje van mij buiten de cirkel van de taart stond. Er was geen verbinding tussen de verschillende taartpunten, er waren losse stukjes van mezelf die elkaar regelmatig niet konden vinden en hierdoor kon ik niet uit mijn gedrag stappen.

Ik realiseer me dat ik heel veel geleerd heb de afgelopen jaren. Ja, ik zoek nog steeds de grenzen op, en nee ik ben niet perfect en ja, ik ga nog steeds regelmatig mijn eigen grenzen over…. maar… ik heb ook om hulp gevraagd en niet alleen dat… ik heb ook weer een stukje van mezelf bloot gelegd en verbanden gelegd… en langzaam valt het kwartje.

Ik ben geen persoon meer van losse taartpunten… ik ben een eindelijk een hele taart. Eem hele taart,  met veel verschillende smaken, dat dan weer wel ;).

We zijn nu 1,5 week verder. Tweede tentamen ook gezakt, door de loskomende emoties nog moeier en … er eindelijk aan toe gegeven. Ik ben oververmoeid en ik ben zwaar verkouden. Zowel ik als mijn lijf trekken het niet en dus heb ik een week in bed gelegen. Ik hoest nog steeds, maar in mijn hoofd is het eindelijk lichter. Ik mag voor mezelf kiezen, sterker nog, als ik dat niet doe, dan maak ik alleen maar fouten die voor niemand goed zijn. Maar bovenal,  met al mijn gebreken en gekke dingen, ik mag helen en heel zijn.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Trots op jezelf…

Al weken zit ik te denken dat ik letterlijk en figuurlijk aan het loslaten ben….

Vandaag ben ik zien en waarschijnlijk daardoor raakt het met toch weer… Ik mis de mensen die ooit mijn beste vrienden waren en hoewel ik er niet rouwig om ben dat ik ze niet meer zie, zal ik ze toch altijd blijven missen…

Ik begrijp dat de mensen die ooit mijn beste vrienden waren niet meer met mij konden leven, ik vraag  me wel is af hoe ik het ooit zelf heb gered. Tegelijkertijd is er de teleurstelling… dat ze nooit echt in mijn hart hebben willen kijken…

Toen onze levens elkaar kruisten leek mijn leven fantastisch!!! Ik deed een leuke opleiding, had een leuk bijbaantje, geweldige vriendengroep en veel losse vrienden daar nog omheen. Ik was een prachtige jonge vrouw in de bloei van haar leven en het leven leek mij toe te lachen…. In zekere zin was dat ook zo…. alles leek mij aan komen te waaien… en lachen, dat deed ik zo ongeveer de hele dag. Altijd vrolijk, gezellig en hard werkend…mede daardoor namen veel mensen mijn stellige en overheersende karakter met scherpte tong voor lief… je kreeg er tenslotte ook veel voor terug….

Nu 15 jaar later begrijp ik soms niet, dat sommige mensen uit die tijd mij nog steeds graag zien… anderzijds begrijp ik het juist wel…. zij prikten door die ogenschijnlijk harde schil heen….

Van mooie sterke slanke vrouw veranderde ik langzaam in een steeds hardere en daarmee dikkere en vermoeiderde vrouw… het was niet dat ik niet wilde lachen of leuk wilde zijn, maar het kostte me steeds meer energie om leuk te zijn en steeds vaker moest ik onder ogen zien dat ik moe was… waar was mijn ontembare energie gebleven??? Met het verdwijnen van de energie verdwenen ook mijn beste vrienden…. de opmerking, ik heb niet zo’n zin om met je te praten, want je bent niet zo gezellig meer komt nu 15 jaar later nog steeds hard aan…. hij voelde als mijn soulmate, mijn beste vriend…. maar hij kon niet door mijn harde buitenkant heen prikken… steeds harder werd die buitenkant en de binnenkant werd steeds beter beschermt met een speklaagje…

6 jaar geleden stortte ik echt in… het weglopen van mezelf door eten en bewegen ging niet meer…. ik was letterlijk opgebrand… en belande in een zware burn-out. Zo heerlijke modeterm waar ik niet aan mee wilde doen met mijn tegendraadse karakter, maar een betere lading voor hoe ik me voelde bestond er niet. Met het laatste restje energie wat ik had leidde ik de mensen om mij heen om de tuin dat het wel meeviel, maar zodra ik alleen thuis was kon ik alleen nog maar eten…. want zodra ik at hoefde ik niet te voelen….en aangezien k voor mijn emoties niet meer weg kon rennen door te sporten… was eten het enige wat ik nog had….

Voor mijn werk moest ik in therapie, de bedrijfsarts zag heel goed, dat ik er alleen niet uitkwam (ik ben de beste man hier nog steeds dankbaar voor!!!)… In mijn therapie werd al snel geconstateerd dat ik niet echt gezond met eten omging, maar ik zei, dat mijn verleden nu even belangrijker was om op te lossen dan het eten…. eten was de enige veilige plek die ik voor mij gevoel had….

Deels in de therapie leerde ik om het verleden van mijn vader die zelfmoord pleegde en het daarna volgende misbruik door een “goede vriend” van de familie los te laten…. het andere deel loste ik op met eten…. in 2 jaar tijd at ik er 25kg aan…. waarvan de eerste 15 in de eerste 5 maanden van mijn burn-out…. Ernstige obesitas was het gevolg… maar daar kon ik nog steeds niets mee…. ik was nog steeds aan het bijkomen en mijn lijf deed niet wat ik wilde…. alles deed zeer, ik was constant moe, ook toen de energie terugkwam, had ik nog steeds amper energie….

De tijd verliep verder en hoewel ik vooral energie had voor mezelf… de liefde komt op ongewone momenten… hoewel therapie een positieve invloed had op mijn zelfbeeld kon ik niet geloven dat deze leuke man echt wat in mij zag… aangezien mijn gedrag hem niet wegjoeg… probeerde ik het fysiek en dus in het eerste half jaar van onze relatie kwam er nog 10 kg bij… ernstige obesitas werd morbide obesitas maar aanspreekbaar op mijn gewicht was ik nog steeds niet… hoe meer opmerkingen er kwamen, hoe meer ik at….

Mijn vent liet zich helaas (Gelukkig!) niet wegjagen en hoewel ik er niets afkreeg, stopte wel het overmatige eten. Ik voelde me steeds fitter en werd me ook steeds bewuster van mijn lijf. Het vele bewegen in mijn leven en wat ik ondertussen weer redelijk kon zorgen voor aardige verhoudingen… ja ik was vet, maar werd zonder problemen 20kg minder geschat dan ik daadwerkelijk woog… iedereen liet ik in de waan maar steeds meer begon het aan me te knagen… ik was toch wel erg vet….

Langzaam werd het tussen mij en mijn partner bespreekbaar dat we alletwee niet de lichte zijn… en hoewel hij voor mijn gezondheid het verstandig vond om af te vallen begreep hij als geen ander dat het een lange angstige weg zou worden en die zouden we niet zonder slag of stoot kunnen bewandelen….

Via via kwamen we bij de obesitaspoli… ze geven daar een leefstijltraject…. geen dieet, bewegen is leuk (en NIET pijnlijk) en tussen je oren moet het goed zitten…

Er kwam eerst angst…. ojee, ik wil dit, maar heel diep in mijn hart niet… ik wil me veilig voelen en mijn vet laag beschermd! Ja, ik weet heus wel beter, maar als je als jong slang blond meisje veel viezerikken achter je aan hebt gehad, dan voelt het heel veilig om dik en voor velen onaantrekkelijk te zijn…

Na de angst of ik het wilde kwam de angst van lukt het wel… Ik was als de dood, dat het niet zou lukken en toen we gestart waren was het alsof alle oude remmen weer los gegooid werden… niet bewegen is leuk, maar bewegen moet… met behulp van de fysiotherapeuten en mijn fantastische vent leerde ik maat te houden en bewegen weer lekker te vinden (vlak voor mijn burn-out sportte ik 3x per week met hoge dosis pijnstillig omdat ik amper kon bewegen zonder vanwege de verzuring in mijn spieren)…

Nu zijn we 3,5 maand verder….. en 9kg lichter….  Het kost amper moeite en dat stuk taart op die verjaardag eet ik gewoon… bewegen is heerlijk en wat voelt het goed om na jaren van shit ik pas dit niet meer in je kast te kijken en te zien dat je die dingen die destijds niet meer pasten nu wel weer passen…

Waar het leven me 15 jaar geleden leek toe te lachen durf ik te zeggen, dat ik naar het leven lachte om niet onder ogen te hoeven zien hoe ik me werkelijk voelde…. nu 15 jaar later lach ik om mezelf maar nog veel mooier… ik lach ook oprecht om het leven! En iets wat ik met mijn 38 lentes jong nog nooit heb gevoeld… ik ben trots op mezelf! Trots omdat ik de muren die ik zo zorgvuldig had opgebouwd steen voor steen aan het afbreken ben… ik ben er nog niet…. er moeten nog zeker 35kg verdwijnen voordat ik op een gezond gewicht zit en hiervoor zullen echt nog wel de nodige stenen verwijderd moeten worden uit de muurtjes om mijn hart… maar ik kan het, ik wil het en ik ga het doen!

En weet je wat het allerlekkerst is… door te schrijven besef ik me weer dat zij die ooit mijn beste vrienden waren niet verder keken dan de muren die ik had opgebouwd… ik kan ze niet kwalijk nemen dat ze er niet doorheen konden, het was een redelijk onneembare vesting…. maar ik twijfel of ze mijn gemis ooit waard zijn geweest of zullen zijn… en dat zorgt toch voor minder gemis… zeker als ik me besef dat er mensen in mijn omgeving zijn die mijn liefde wel zien en genieten van al mijn positeve kanten maar tegelijkertijd de negatieve onvoorwaardelijk slikken 😀 Want zeg nou zelf… wie is er wel perfect? ;P

Mobieltjes enzo

Zolang als ik me kan herinneren hou ik van telefoons, werkelijk de beste uitvinding ooit gemaakt, hoewel ik er wel bij moet zeggen, hoe meer mobieltjes in de wereld, hoe minder gebruik ik er van maak en toch zou ik nooit zonder kunnen. Zeg maar gerust een haat liefde verhouding… een haat liefde verhouding met meerdere betekenissen, want hoewel ik niet zonder mobiel kan, heb ik hem of gesloopt, of verloren, of gewoon niet bij me….

Door omstandigheden had ik al vrij snel een mobieltje, een prepaid, niet stuk te krijgen, maar je kon er verder ook niet zoveel mee. Braaf had ik hem altijd bij me, maar ik belde er sporadisch mee, veel te duur… deze eerste mobiel heeft een lang leven gehad bij mij, waarschijnlijk door het weinige gebruik 😉 Als snel kreeg ik een baan waar een mobieltje bij hoorde…. vanwege mijn lage functie kreeg ik vaak afdankertjes, en die hielden er eerlijk gezegd dan ook vaak snel weer mee op… lag dat aan mij of aan de mobiel… destijds zei ik de mobiel.. tot ik eindelijk zo’n nieuwe onverwoestbare nokia 6310 kreeeg….

De eerste was ik na 2 dagen verloren tijdens het paardrijden… nooit meer terug gevonden en de tweede viel na een paar maanden tijdens het werk uit mijn borstzak het water in…. dit was het begin van het tijdperk dat heette: Hoe lang leeft mijn mobiel… ik wist het toen nog niet zeker, dus privé kocht ik eenmalig een hele mooie telefoon…. heel duur, maar zo mooi… binnen 3 weken was hij niet meer te repareren… vanaf dat moment deed ik het met afdankertjes van mijn zus of goedkope exemplaren via de freebees…. Mijn huidige privémobiel gaat alweer zo’n 5 maanden mee, en dat is langer dan de vorige 🙂

Bij mijn werk, opzichter bij het waterschap heb ik er genoeg versleten…. een gloednieuwe buiten laten liggen in een onweersbui, of die 1 uur oude htc1 die door mijn collega op de grond viel…. Tot 1,5 jaar geleden…

Ik kreeg van mijn werkgever een samsung galaxy x3cover… gehaat binnen de organisatie omdat ze veel te snel stuk gingen en geen opslagcapaciteit hadden… voor mij een droomtelefoon… hoe vaak ik hem ook liet vallen… hij deed het altijd…. en dan dat swypen… jeetje, wat een heerlijk iets, zo snel en makkelijk. Ja, de gehate samsung op het werk werd mijn lieveling… mijn privémobiel gebruikte ik zeker met de komst van whatsapp steeds minder… en toen ging 2 weken geleden het licht uit van mijn lieve samsung….

Mijn werkgever wil geen samsungs meer…. ze voldoen niet, en dus heb ik sinds vandaag de fantastische robuuste Iphone..

Ik moet eerlijk bekennen, die van mijn vriend vond ik vreselijk, maar na een avondje klooien op mijn eigen ben ik verkocht, wat een heerlijke telefoon… echter … ik zie het bij iedereen om mij heen…. 1x vallen en ze zijn stuk… (ik heb dan ook vandaag meteen een goede beschermhoes gekocht, maar ik hou mijn hart vast…. hoelang doe ik met deze iphone… ik hou er nu al van (hoewel het missen van swypen nog lang zal duren 😦 😉 ) maar mezelf kennende… is deze mooie Iphone geen lang leven beschoren… of…. zou met de komst van deze iphone een nieuw tijdperk ingaan van Catharina en mobieltjes…..

To be continued 😛 😀

Leven in angst of je leven riskeren…

Ik heb samen met mijn zus een moestuin op een complex aan de rand van de stad waar ik woon. Op dat complex is het altijd gezellig. Iedereen respecteert elkaar, elkaars manier van handelen, leven, geaardheid en afkomst. Bij de een doen de boontjes het supergoed, bij de ander doen de kolen het weer beter. We praten over het weer, de slakken en het onkruid.

Elk jaar weer hebben we op de tuin wel wat ongenode gasten. Vaak ’s nachts, ze breken in in de huisjes, gooien stenen door de kassen en legen de watertonnen. Op zich vervelend, maar het is hobby, de schade is nihil, je leert er mee leven…. tot dit jaar.

2 vriendelijk ogende jonge mannen wandelen over de tuin, complimenteren iedereen en ontfutselen namen van tuinders. Die namen gebruiken ze om bij andere tuinders de indruk te wekken dat ze bekend zijn op de tuin. Meerdere tuinders hebben geprobeerd hen weg te sturen en/ of de politie te bellen. Zo ook mijn zus vorige week, die zich erg bedreigd voelt door deze 2 mannen…. Ook ik had ze al gezien en deelde deels de onrust van mijn zus, maar negeerde het maar een beetje, dat is vaak het beste….

Tot vandaag. Ik zie ze weer lopen en overleg even met buurman of we ze aan zullen spreken. Dat doen we en we checken of we mobiel hebben om de politie te kunnen bellen. We vragen hen vriendelijk om te vertrekken, omdat er teveel gespuis rondloopt op de tuin, inclusief diefstal en pogingen tot inbraak. Er ontstaat een scheldkanon van hun zijde, we doen dit alleen vanwege hun afkomst, we discrimineren en zij mogen komen waar ze willen. Mijn eeuwig en altijd vriendelijke Indische buurman wordt in zijn gezicht gespuugd…. ik spring tussenbeide en zeg dat wij ze vriendelijk verzoeken om te vertrekken en dat het erg onbeschoft is om vervolgens te spugen. Hij begint na mij steeds genegeerd te hebben nu mij te bedreigen dat ik zeker denk dat hij mij niets doet omdat ik een vrouw ben…. waarna hij ook mij in mijn gezicht spuugt. Ik pak hem bij zijn shirt en sommeer hem naar achteren de scheldwoorden die ik daarna naar mijn hoofd gegooid krijg negeer ik en zal ik hier maar niet herhalen. Op dat moment besluiten we de politie te bellen. Ze beginnen uit wanhoop met stenen te gooien, we volgen ze al bellend met de politie waardoor ze er rennend vandoor gaan….

De politie kan niets meer doen, ze zijn gevlogen.

Moment suprême stond ik heus wel even te trillen, en toch heb ik geen seconde getwijfeld om me niet door deze mannen te laten intimideren. Ik vraag me nu steeds af, was het verstandig wat ik deed, had ik mijn mond moeten houden, komen ze nu mijn tuin expres slopen, gaan ze me opwachten tot ik weer op de tuin ben… en nog belangrijker wat doe ik de volgende keer….

Ik heb altijd gezegd, de tijd dat ik bang was en me bang liet maken is voorbij!!! Maar, wat is verstandig…. wat als ze er de volgende keer met een mes zijn. Had ik dan toch niet beter nu mijn mond kunnen houden? IK besluit dat ik blij ben met wat ik gedaan heb. Als ze niet zo opgefokt hadden gereageerd, dan hadden ze begrepen waarom ze weggestuurd werden, maar juist hun opgefokte reactie draagt bij dat ik ze niet vertrouw en dat ik er klaar mee ben. Hoewel het hobby is, steek ik veel tijd in mijn tuin, gemiddeld 10-15 uur per week. De oogst die er vanaf komt is mager in vergelijking met de uren. Maar het gaat om de liefde die ik in mijn tuin stop. Het is niet leuk, als mensen je tomaten, kolen, pruimen of wat dan ook van je tuin jatten, omdat je er toch genoeg hebt… soms laat je ze nog net even staan omdat… morgen oma komt eten, morgen je vrij bent om jam te maken of welke reden dan ook. Dit gaat nu over mijn tuin, maar dat geldt natuurlijk voor heel veel andere zaken ook!!!

Ik weiger om me nog langer te laten intimideren. Het maakt mij niet uit waar je vandaan komt, met wie je het bed deelt of hoeveel je verdient. Wat me wel uitmaakt is dat je met respect met mij, mijn omgeving en mijn spullen om moet gaan. We hebben regels in Nederland en die regels zijn er niet voor niets. Natuurlijk, ook ik rij te hard, negeer met mijn fiets een rood stoplicht als het kan en betaal wel is niet voor het betaald parkeren, maar ik respecteer mijn medemensen en de dingen die ze doen. Als de parkeerwachter me betrapt, dan krijgt hij geen scheldpartij, maar besef ik dat ik gegokt heb en verloren. Het zou mooi zijn als meer mensen ipv hun kop in het zand hun rug zouden rechten. Gasten als die mij vandaag gespuugd hebben kunnen doorgaan met hun gedrag omdat ze zich veilig voelen om dit gedrag te vertonen. Ze worden genegeerd om mensen zijn bang voor ze en hoewel negeren niet leuk is, de mensen die bang zijn zijn wel leuk…. die kun je intimideren, je kan stoer doen en dan heb je een goed verhaal om te vertellen… maar het is geen goed verhaal, het is asociaal gedrag en dat kunnen we alleen stoppen door zelf te stoppen met onze kop in het zand te stoppen.

Wellicht riskeer ik hiermee een mes tussen mijn ribben en daarmee mijn leven… ik hou van mijn leven en wil het nog lang niet kwijt, maar reden te meer om op te staan en mijn rug te rechten… want leven in angst…. is nog erger dan geen leven hebben!

Dag van nationale rouw

Ik twijfel…. hang ik de vlag vandaag op half stok of niet…. zonder het leed voor de nabestaanden te bagatelliseren!!!! Laten we dat even voorop staan! Vind ik het lastig…. Ja, de ramp is vreselijk en er zijn veel mensen omgekomen…. maar je hoort in Nederland iedereen alleen maar over hoe erg het is dat er 193 mensen zijn omgekomen door een aanslag…. afschuwelijk, absoluut…. maar de aanslag gebeurt in een land dat op de rand zit van een burgeroorlog… dit nieuws is ineens minder interessant, om over de Gazastrook maar te zwijgen. Daar zijn de afgelopen week vele maken meer mensen omgekomen door geweld van de ene mens naar de andere mens…. Wat we helemaal vergeten is afrika, economisch gezien niet interessant en veel te ver van ons bed… elke dag slachten extremisten gewone burgers af, gevoed met wapens uit het westen…. gewoner burgers als jij en ik… vrouwen worden op brute wijze mishandeld en verkracht kinderen ontvoerd en hersenspoed tot kindsoldaat….. en dan hebben we het alleen maar gehad over het kwaad dat mensen elkaar aandoen….

Ook ik verval straks weer in de sleur van niets doen… ga vanwege de hitte lekker in een waterbadje liggen, genieten van de luxe waarin ik verkeer….

Ik lees alle berichten over de MH17, ik zie alle mensen die ze delen en ik begrijp waarom, het komt dichtbij, iedereen kent wel iemand die iemand kent die wat te maken heeft met de vlucht, daarom ook mijn twijfel, maar ik vind het ook lastig… er is zoveel geweld in onze wereld, zoveel armoede, zoveel waar we steeds onze schouders over ophalen…. Ik deel vandaag geen plaatjes van mh17, ik hang niet de vlag op half stok… zonder daarbij het respect voor de slachtoffers en de nabestaanden te laten vallen.

Ik laat mijn gedachten gaan over deze wereld en zie ineens een oud concentratiekamp in polen voor me…. elke steen, hoe klein ook voor een vermoord mens,,, 1 hele grote steen met daarop Nooit meer!!! In 4 talen…

Mensen willen macht en voor deze macht creëren ze situaties waardoor oorlog onstaat… lieve vrienden MAKE LOVE NOT WAR!!! (en ja ik weet, een dag van nationale rouw is geen oorlog 🙂 ) Sta stil bij de slachtoffers, maar sta nog meer elke dag stil bij hoe waardevol het is dat we vandaag de dag in een vrij land leven en dat iedereen in deze wereld dat zou moeten doen.

Nachtbraken

Het is weer zover, ik kan niet slapen…. uren lig ik te woelen in mijn bed en ik weet dat ik beter op kan staan, Wat ga ik doen dan??? Computeren… weer de zoveelste keer alle websites doorspitten op onzinnige informatie? Weer de zoveelste onbenullige spelletjes spelen…. daar ga ik zeker niet van kunnen slapen…. 

Ik mis het forum…. het forum waar ik vroeger uren mijn gedachten, mijn emoties en slapeloosheid weg typte….. Het forum, wat heb ik daar veel aan gehad, maar het is leeggebloed… leeggebloed omdat sommige te gefrustreerd waren om nog normaal te kunnen functioneren en toch was het er veilig. Ik kon er mijn diepste angsten, onzekerheden en herinneringen kwijt…

Mijn laatste post daar was dat ik lang niet was geweest… Mijn wereld stond op zijn kop, ik was verliefd geworden en ging samenwonen. Al het verdriet wat ik had weggewerkt en weggeschreven kwam terug in groot geluk… het forum was al aan het veranderen, maar in die periode werd het steeds minder leuk met steeds minder mensen… de locatie veranderde, ik wist niet meer hoe ik moest inloggen en ga zo maar door…. dus ik stopte… ik stopte met schrijven. 

En nu zit ik toch weer achter de computer…. mijn eerste blog te schrijven… Wat wil ik bereiken? Wil ik iemand bereiken?of is dit alleen maar om mijn eigen gedachten in orde te krijgen? Maar ik heb ook behoefde aan feedback… ik wil reacties krijgen… ik wil ik wil ik wil… wat wil ik eigenlijk? Ik wil zoveel….

Ik heb net even door mijn blogsite gewandeld, te weinig geduld om alles goed te lezen of te ontdekken… ik mag een ondertitel bedenken voor mijn blogs…. omschrijf in enkele woorden waar je blog over gaat… Jezus wat een onmogelijke opgave…. Ik maak er maar gedachtenspinsels van (geloof ik tenminste, ben het nu al weer kwijt :D) want hoe kan ik in een paar woorden omschrijven waar het over gaat? Ik wil van me af schrijven.. over mijn dagelijkse leven, over mijn beslommeringen, over de bijna soapserie waar mijn leven uit lijkt te bestaan, maar ook over de onzekerheden die elk mens, maar zeker elke vrouw heeft, de angsten, de dromen, het verdriet en de vreugde, de liefde en pijnen… de toppen en de dalen van het leven!!!

Ik hoor de merels nu net wakker worden… ondanks dat ik niet kan slapen voelt dat toch als een kleine top… altijd prachtig en terwijl ik ze de ochtend hoor bezingen om te ontwaken merk ik dat ik toch moe begin te worden… ongeveer een uur ben k nu bezig met het creëren van mijn allereerste blog…. geen idee wat ik ermee ga doen, geen idee of iemand ooit deze gedachtespinsels zal lezen, geen idee of ik er meer zal schrijven, hoewel… dat laatste weet ik bijna wel zeker… ik heb behoefde om te uiten, om door middel van schrijven mijn gedachten te ordenen en hoewel ik zeker weet dat ik niets heb geschreven over de redenen waarom ik vannacht niet slapen kon het me nu waarschijnlijk toch wel een beetje gaat lukken. 

Goedemorgen Nederland, deze nachtbraker gaat slapen 😀

Loetje